as found in John D. Ogilby's (1839) presentation of
The Latin Reader by Frederic Jacobs and Frederic William Döring.
Click on the 
to go to the associated vocabulary-list.
Columbae milvi metu accipitrem rogaverunt, ut eas defenderet. Ille annuit. At in columbare receptus, uno die majorem stragem edidit, quam milvus longo tempore potuisset edere. —Fabula docet, malorum patrocinium vitandum esse.
Milvus laqueis irretitus musculum exoravit, ut eum corrosis plagis liberaret. Quo facto, milvus liberatus murem arripuit et devoravit. —Haec fabula ostendit quam gratiam mali pro beneficiis reddere soleant.
Hoedus stans in tecto domus lupo praetereunti maledixit. Cui lupus, non tu, inquit, sed tectum mihi maledicit. —Saepe locus et tempus homines timidos audaces reddit.
Pavo coram grue pennas suas explicans, quanta est, inquit, formositas mea et tua deformitas! At grus evolans, et quanta est, inquit, levitas mea et tua tarditas! —Monet haec fabula, ne ob aliquod bonum, quod nobis natura tribuit, alios contemnamus quibus natura alia et fortasse majora dedit.
Pavo graviter conquerebatur apud Junonem, dominam suam, quod vocis suavitas sibi negata esset dum luscinia, avis tam parum decora, cantu excellat. Cui Juno, et merito, inquit; non enim omnia bona in unum conferri oportuit.
In eodem quondam prato pascebantur anseres et grues. Adveniente domino prati, grues facile avolabant: sed anseres, impediti corporis gravitate, deprehensi et mactati sunt. —Sic saepe pauperes cum potentioribus in eodem crimine deprehensi, soli dant poenam, dum illi salvi evadunt.
Lupus capram in alta rupe stantem conspicatus, cur non, inquit, relinquis nuda illa et sterilia loca, et huc descendis in herbidos campos, qui tibi laetum pabulum offerunt? Cui respondit capra: mihi non est in animo, dulcia tutis praeponere.
Membra quondam dicebant ventri: nosne te semper ministerio nostro alemus, dum ipse summo otio frueris? Non faciemus. Dum igitur ventri cibum subducunt, corpus debilitatur, et membra sero invidiae suae poenituit.
Canis iacebat in praesepi bovesque latrando a pabulo arcebat. Cui unus boum, quanta ista, inquit, invidia est, quod non pateris, ut eo cibo vescamur, quem tu ipse capere nec velis nec possis! —Haec fabula invidiae indolem declarat.
Vulpes, quae nunquam leonem viderat, quum ei forte occurrisset leo, ita est perterrita, ut paene moreretur formidine. Eundem conspicata iterum, timuit quidem, sed nequaquam ut antea. Tertio illi obviam facta, ausa est etiam propius accedere, eumque alloqui.
This edition © 2013 Claude Pavur Saint Louis University .
